Op de een of andere wijze ben ik toch altijd weer die vreemde vogel. Die ene persoon in de groep die niet in staat lijkt te zijn om contact te maken met mensen. Iedere keer dat ik een bijeenkomst heb gebeurd het weer. En vaak eigenlijk redelijk onverwachts bevind ik me plots weer alleen in een hoek. Of erger nog in mijn eentje in het midden van de ruimte. Of ik nu naar een conferentie ga, een vergadering, een verjaardag…
Mijn natuur is om de kat uit de boom te kijken. Maar ik wil ook graag meedoen en onderdeel zijn van het geheel. Dit maakt dat ik mij ongemakkelijk voel omdat ik iets wil wat niet direct in mijn natuur ligt, namelijk aansluiting vinden vanaf moment een. Van binnen reageer ik namelijk actief op alles wat er wordt gezegd en gedaan. Wat ik uiteindelijk doe is quasi nonchalant bij een groepje staan, meeknikken met de groep en me dan plots mengen in het gesprek zodat iedereen vragend omkijkt.
Het lijkt me maar niet te lukken dit van me af te schudden. Om op het juiste moment de juiste aansluiting te vinden bij de juiste mensen. Als ik met mensen hierover praat zeggen veel mensen dat zij dat ook altijd hebben. Wat ik me dan altijd afvraag: Als dit zo is, waarom sta ik dan nog in mijn eentje tussen al die groepjes mensen? Waar zijn ze dan op dat moment, al die eenlingen?
Nu ben ik van jongs af aan al beter geweest in een op een contact. En dit is nu nog zichtbaar in de groep mensen om me heen. Op bepaalde perioden na heb ik vooral losse vrienden. Het zijn goede vrienden waar ik allemaal los van elkaar contact mee heb. Ik heb geen vriendengroep waarbij iedereen contact met elkaar heeft. En het rare is dat ik daar toch altijd naar blijf streven. Terwijl het eigenlijk het beste gaat zoals het gaat. Ik geef de schuld weer aan mijn wens om zo te willen zijn als al die (onrealistische) groepen mensen op tv. Maar dat terzijde.
Uiteindelijk zijn er altijd een aantal lessen in het leven die steeds terug blijven komen en denk ik dat dit er een is van mij. Dus aan al die mensen die altijd het gevoel hebben dat zij alleen in die groep staan. Dat je de enige bent die (weer) geen aansluiting hebt gevonden, zelfs op je eigen verjaardag misschien. Denk dan maar even aan mij, want hoogstwaarschijnlijk sta ik aan de andere kant van de kamer en voel ik me net zo alleen als jij.