17 / 07 / 14
Vandaag heb ik geluk gehad. Ik heb geluk gehad want ik zat niet in dat vliegtuig. En misschien voor mij nog belangrijker, er zat niemand in het vliegtuig die ik kende. Zover ik weet, althans. Want hele grote kans dat ik ooit ergens echt wel eens een van deze mensen ben tegengekomen. In de bus misschien of op het strand. Maar vandaag heb ik het geluk gelukkig te mogen zijn met mijn leven en dat van mijn geliefden.
Toch voel ik mij verdrietig. En kan ik elk moment huilen. Ik ben dankbaar maar niet blij. Want deze zelfde dag hebben vele andere mensen pech gehad. De pech dat zij wel in dat vliegtuig zaten, de pech dat zij abrupt uit het leven zijn gerukt. Zij waren kansloos zonder het te weten. En nog veel meer anderen hebben de pech dat zij wel zonder afscheid hun geliefden hebben verloren. Ik kan geen ander woord verzinnen dan pech. Want het voelt zo willekeurig.
Ik heb geen woorden over voor degene die deze daden op zijn geweten hebben. Ik denk alleen aan al die mensen overal over de wereld die plots door hetzelfde lot aan elkaar zijn verbonden. En al hun nabestaanden die door hetzelfde lot met elkaar zijn verbonden ondanks de vele (duizenden) kilometers die tussen hen in liggen. De grote groep Nederlandse burgers waar we over spreken die we zijn verloren en de nog veel grotere groep nabestaanden die dat raakt.
Ja ik ga inderdaad wel de volgende dag naar het strand. Met een vriendin lig ik onder een parasol en zwem ik in de zee. Ik lees een boekje, geniet van de fietstocht door de duinen en de sappige abrikozen en peren waar we van snoepen. Maar ik vergeet de beelden niet en voel de tranen achter mijn ogen en de snik in mijn adem. Mijn gedachten zijn met hen.